این گلوله های برف

بیخود انگشتان باریکت را؛
.به پنجرهء «بخار زده» اتاقم نکش

،این «تار»ی از نفسهای تند من است
،من هم قصد دیدنت را ندارم
پس برو همانجا که روزها می ایستی بایست؛

. در تاریکی وسط باغچهء حیاط
!آدم برفی کابوسهای شبانهء من